Hilafeti Osmanlı padişahlarına bağlayan Yavuz Sultan Selim Han, Allahü teâlânın dinini yaymak arzusu ile yanardı. Bu yolda ayakkabılarına bulaşan tozları toplar, vefat ettiği zaman yanaklarının altına konmasını vasiyet ederdi. Selim Hanın, şehzadeliği sırasında, İran'da Sa-fevi Devletinin başında bulunan Şah İsmâil, ülkesinde bulunan Ehl-i sünnet Müslümanlara eziyet ve işkence ediyor onları, kendi yoluna girmeye zorluyordu. Bunlar, Hazreti Ebû Bekr, Hazreti Ömer, Hazreti Osman gibi pek çok Eshâb-ı Kirama dil uzatıyor, Peygamber efendimizin mübarek hanımı Hazreti Âişe validemize iftira ediyorlardı. Ayrıca Şah İsmail, Dülkadiroğlu Alaüddevle'ye harp ilan edip, izin almadan ordusunu Osmanlı topraklarından geçirerek burada katliamlar yaptı. Bu haberleri büyük bir hiddet ve üzüntü ile dinleyen Şehzâde Selim, divanı toplayıp alimlere, velilere, komutanlara ve beylere durumu anlattıktan sonra, “Orduyu hümâyun hazır ola! Sa-fevî ülkesine sefere çıkılıyor!” diye emrini bildirdi. Kısa zaman içinde 15 bin kişilik bir ordu hazırlandı. Trabzon'da, yaşlılar ve çocuklar orduyu dualar arasında uğurladılar. Şehzâde Selim'in hocası Abdülhalim Efendi de sefere katıldı. Şehzâde ile hocası yan yana gidiyorlardı. Bir ara Şehzâde Selim; “Bu gidişle hayatımız hep at üzerinde geçeceğe benzer lala... İnşallah padişah olduğum zaman seferlerime seni de götürürüm” dedi.
YA ALLAH BİSMİLLAH...
Etraftaki vilayetlerden toplanan askerlerle, ordu 20 bin kişiye ulaştı. Azerbaycan içlerine kadar girdiler. Şâh'ın ordusundan herhangi bir haber çıkmadı. Nihayet Gence Kalesine gelerek komutanına, kalenin teslimini teklif etti. Ret cevabı alınca; “Bre gâfiller! Karşınızda kim var sanırsınız? Tiz ordum hücum hazırlığına geçsin!” emrini verdi. Şehzâde Selim, otağı önünde ellerini açarak; “Yâ Rabbî! Bu Ehl-i sünnet ordusunu muzaffer eyle!” diye dua ediyordu. Savaş kokusunu alan Şehzâde Selim'in cins atı, yerleri eşeliyor, sık sık şaha kalkıyordu. Bu sırada Gence kalesinin kapısı açılarak, kale komutanı olan Sa-fevî hükümdarının şehzâdesi İbrâhim Mirzâ hücuma geçti. Şehzâde Selim: “Yâ Allah, Bismillah, Allahü ekber!” diyerek hücum emrini verdi. Allah Allah sesleri arasında iki ordu birbirine girdi. Şehzâde Selim, ustaca manevralarla atını sağa sola sürüyor, güç durumda kalan askerlerine yardıma yetişiyordu. Bir ara kalabalık bir düşmanın arasına düştü. Onların komutanı durumunda olanın üzerine saldırarak, onu atından yere düşürdü. Yere düşen “Aman vurma, canıma kıyma! Teslim oluyoruz!” deyince, Şehzâde Selim kalkan kılıcını indirerek; “Sen kimsin!” diye gürledi. O da; “Ben Şehzâde İbrâhim Mirzâ'yım” dedi. Bu sırada Şehzâde Selim'in ordusu, düşmanı büyük bir bozguna uğratmış olduğu hâlde kaleye giriyordu. Şehzâde Selim atından inerek; “Üzülme ey Mirzâ! Sen benim esîrim değil, misafirimsin” diyerek merhamet gösterdi. Azerbaycan içlerine yapılan seferlerden sonra, Şehzâde Selim Trabzon'a döndü. Osmanlı Devleti aleyhine propaganda yapan fitne çıkaran râfızileri takip ettirdi.
