Peygamber Efendimizin, “Eshâbımı, zevcelerimi ve Ehl-i Beyt'imi seven ve onlara dil uzatmayan, cennette benimle beraber olur” sözünü bilen Müslümanlar, Resûlullah'ın torunlarına karşı sonsuz bir sevgi besler, onları diğer insanlardan ayırt ederek dünyevî muamelelerde farklı bir yere koyardı. “Ehl-i Beyt”, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın, mübârek hanımları, muazzez kızı Hazret-i Fâtıma ile mübârek damadı Hazret-i Ali ve bunların evlâtları olan Hazret- i Hasan ve Hazret-i Hüseyin, onların çocukları ve kıyâmete kadar gelecek torunlarının hepsi” olarak tarif edilmektedir.
Hazret-i Hasan'ın çocuklarına ve torunlarına “Şerîf', Hazret-i Hüseyin'in nesline de “Seyyid” denilmektedir. Peygamber efendimizin mübârek kanını taşıyan seyyidler ve şerîfler, ülkemizde ve dünyanın birçok yerlerinde yaşamaktadırlar. Peygamber efendimiz buyurdular ki: “Sizlere dîn-i İslâmı getirdiğim için, bir karşılık istemiyorum. Yalnız bana yakın olan Ehl-i Beytimi sevmenizi istiyorum.” İslâm âlimleri, Ehl-i Beyt sevgisini, son nefeste iman ile gitmek için şart görmüş ve “Ehl-i Beyti sevmek her mümine farzdır. Bunlarda Resûlullah'ın zerreleri vardır. Onlara kıymet vermek, saygı göstermek her Müslüman'ın vazifesidir” demişlerdir.
Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri, “Ehl-i beyt, asi [günahkâr] olsalar da, bunları sevmek lazımdır. Bunları sevmek, kalp ile beden ile ve mal ile yardım yapmakla olup, bunlara riayet ve hürmet etmek iman ile ölmeye sebep olur.” buyurdu.
SECERELERİ KAYDEDİLİRDİ
Abbâsîler, Memlûkler gibi Osmanlı Devletinde de Ehli Beyt'e ait muameleleri görmek için seyyid ve şerîflerden seçilen “Nakîbu'l-Eşrâf” adı verilen bir memurluk müessesesi kurulmuştu. Nakîbu'l-Eşrâf, Peygamber Efendimiz'in neslinden gelen seyyid ve şerîflerin amir ve reisi olup, o mübarek neslin nezâreti ile onların şecerelerini kayıt ve zabt eden vazifeliye denilmekteydi. Nakîbu'l-Eşrâf, Peygamber efendimizin torunlarının işlerine bakar, neseplerini kaydeder, onları adi işlere ve şanlarına uygun olmayan sanatlara girmekten menederdi. Ehl-i Beyt'i her türlü vergiden muaf tutan Osmanlı, onlara geçimlerini sağlayacak kadar arazi veya hayvan verir, askerlikten muaf tutardı. Seyyid ve Şerifler herhangi biri gibi yargılanmaz, mahkemeleri bizzat Nakîbu'l-Eşrâf makamı tarafından görülürdü.
Osmanlı, Nakibü'l Eşraflara hürmet ve ihtiramda o kadar ileri gitmiştir ki, bazı padişahların Eyüp Sultan Türbesinde tertiplenen cülus merasimlerinde onlara, kılıç dahi kuşattırmıştır. Mesela, III. Ahmed, I. Mahmud ve III. Mustafa Han'a, Şeyhülislam ile beraber Nakibü'l Eşraf kılıç kuşandırmıştır. Savaşlarda ise, padişahla beraber Nakibü'l Eşraf da sefere katılıyor ve Hazret-i Peygamberin sancağı dibinde yürüyordu. Sancak-ı Şerif'in İstanbul'dan sefere çıkışından tekrar dönüşüne kadar, Nakibü'l Eşraf ile maiyetindeki bütün Seyyid ve Şerifler, tekbir ve salavat getiriyorlardı...
YEŞİL SARIK VE CÜBBE
Seyyid ve şerîfler, halk arasında belli olmaları için, kıyâfet olarak yeşil sarık sarar ve yeşil cübbe giyerlerdi. Şerif ve Seyyidlerin sadaka almaları haram sayılarak yasaklanmış ve onların zekat almaları da uygun görülmemişti. Seyyidler cemiyet içinde itibarlıydılar, sırf bu sebeple Şerîfe ve Seyyidelerin, dengi olmayanlarla evlenmeleri çok az vuku bulmuştu. Nakîbu'l-Eşrâflar için II. Abdülhamid döneminde Yıldız Sarayı'nda bir konak tahsis edilmiş, bu makam saltanatın kaldırılması ile son bulmuştur.
Seyyidlere hediye...
İstanbul'dan Mekke'ye gönderilen sürre alayları ile seyyid ve şeriflere büyük ikramlarda bulunulurdu. Fatih Sultan Mehmed, İstanbul'u fethettiği zaman Mekke şerifine iki bin, seyyid ve şeriflere de yedi bin altın göndermiş ve dualarını talep etmişti.
